اشعار

پرچمت سایۀ روی سر این نوکرهاست            بال جبریل امین شهپر این نوکرهاست
گر بـرادر شـده‌ام با هـمۀ سیـنـه زنـان            چون که زهرا همه جا مادر این نوکرهاست

یا حـسین از همۀ عـرش فـراتـر رفته            هرکه در روضۀ تو نوکر این نوکرهاست

من فقط در وسط روضه نفس می‌گیرم            این نفس ها نفـس آخر این نوکرهاست
نـفـس سیـنه زنـانت نفـس عیسائی‌ست            منصب نوکری‌ات باوراین نوکرهاست
اشک ارثیه عشق است که جاری شده است            اشک در روزجزا گوهر این نوکرهاست
جبرئیل عاشق این روضه واین سینه زنیست            علتش این شده پامنبر این نوکرهاست
چایی روضه‌ات ارباب شفا بخش دل است            فاطمه ریخته که کوثر این نوکرهاست

روشن شد از چراغ حسینیه طور اشک            خورشید غبطه می‌خورد اینجا به نور اشک

داودهـای مـرثــیـه از راه مـی‌رسـنـد            با آیـه‌های تـشنه لبی از زبـور اشک

یک شب به رونـمایی این شعـرها بیا            در محفل صمیمی ما با حضور اشک

بعد از هـزار سال نشد مرهـمی شود            از کوچه باغ زخم تن تو عبور اشک

لَـن تَـبـرُدَ مُـصـیـبـتُـکَ فـی قــلـوبـنـا            گرم است از حرارت داغت تنور اشک

در خواب نامت آمد و گـفتم نگریمت            اما شدم دو مرتبه مغلوب زور اشک

راز شفای نذری‌ات این است مادرت            در طبخ آن به جای نمک ریخت شور اشک

آورده‌اند… روی شما را زمین زدند            اینجا شکست چون دل راوی غرور اشک

از سرورِ هر دو عالم نزد ما غم بهتر است            گریه بر تو از نماز نیمه شب هم بهتر است

واقعاً اشک براى روضه چیز دیگرى است            در سلوکِ ما فرات از آب زمزم بهتر است

گریه‌هایم را بگیری بی گمان دق می‌کنم            مردن از دنیاى بی گریه برایم بهتر است

در جواب اینکه شأن گریه کن‌های تو چیست            از برای این سؤال «الله اعلم» بهتر است

هر که به جایی رسید از نوکریِ تو رسید            نـوکـری تـو ز آقـایی عـالـم بهـتر است

نوحه دم دادیم و با این دم مسیحا دم شدیم            از دم روح القدس واللهِ این دم بهتر است

یازده ماه از خـدا مـاه شما را خواستـیم            از تـمام مـاه‌هـا مـاه محـرم بـهـتر است

رتـبـۀ پیـرِغـلامان تو نزدِ فـاطمه است            چون غلامیِ شما با قامتِ خم بهتر است

گر به زیرِ نـاودانِ کعـبه هـم باشم ولی            معتقد هستم که باشم زیرِ پرچم بهتر است

از ازل در سر من میل تـماشای تو بود            داشتم هر چه به دل جمله تمنای تو بود

آنچه در وقـت نمازم کمرم را خـم کرد            سجده بر حق به سرِ تربت اعلای تو بود

سرِ بازار جـنـون رفـتم و دیـدم با چشم            عقل مجنون تو، آشفته و شیدای تو بود

عزّت هر دو جهان بسته به اشک است حسین            نم اشکی که روان جانب دریای تو بود

این چه سری است ازل تا به ابد محتاجیم            احـتـیاج هـمه بر مهـر و تـولای تو بود

تا ابـد نـوکر تو، نوکـر تو خـواهـد ماند            تاج شاهی من از خاک کف پای تو بود

شجـری دیـده‌ام از سـلـسـلـۀ نـوکـری‌ام            ریشـۀ آن شـجـرم در گـل بابـای تو بود

مـادرت گـفت بـنـی به دلـم صور دمـید            محشر سینـۀ من خشکی لب‌های تو بود

مائیم و فقـط روضۀ ارباب و دگر هیچ            چشمان پُر آب و دل بی‌تاب و دگر هیچ

چون روزنه‌ای چشم فرو بسته از عالم            وابستۀ خورشید جهـان تاب و دگر هیچ

انـدوخـتـه جـز اشـک نـداریـم بـه دنـیـا            مائیم و همین گـوهـر نایاب و دگر هیچ

انـدازۀ یک قـطره اگـر اشک فـشـانـدیم            شد کوه گنه شسته به سیلاب و دگر هیچ

راه دل مـا را بـه حـرم خـتـم نــمـودنـد            هر راه به جز این شده گرداب و دگر هیچ

چون پـرچـم سـیّـار عـزا خـانه به دوشم            چون ابر سبک بارم و بی‌خواب و دگر هیچ

در حشر چو پرسند که سرمایه چه داری            گویم که غمِ حضرت ارباب و دگر هیچ

برای خیر من همیشه فـتح باب می‌کنی            به رسم بنده پروری مرا خطاب می‌کنی

بـساط خـانۀ کـرم هـمـیشه فـرق می‌کند            دعا نکرده هم مرا تو مستجاب می‌کنی

خداشناسی من از مُحـرّمت شـروع شد            زمان گریه در وجـودم انـقلاب می‌کنی

به ارضیان و عرشیان چقدر فخر می‌کنم            برای نـوکـری مرا که انتخـاب می‌کنی

همین که دور می‌شوم مرا به روضه می‌کشی            زمین که می‌خورم به سوی من شتاب می‌کنی

به گردش دو دیده‌ات شفاعت قیامت است            در این جهان به ما کرم علی‌الحساب می‌کنی

چه خوبم و چه بد، مرا به دست دیگران مده            خودت مرا عذاب کن، اگر عذاب می‌کنی

دوباره خواب دیـده‌ام پـیاده سوی کربلا            روانـه‌ام ز مـرقــد ابـوتـراب مـی‌کـنـی

بریز در سبوی من کمی ز جام معرفت            سبوی خالی‌ام اگر پُر از شراب می‌کنی

به زیر دشنه هم دعا برام می‌کنی، ولی            بگو چرا محاسنت به خون خضاب می‌کنی؟!

دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب            کن دعا تا که شوم عـبد مدامت ارباب

گر دهی یا نـدهی حـاجت من می‌دانی            تا قـیـامت شـده‌ام عـاشق نـامت ارباب

به همان ذکر حسین جان که نوای زهراست            نام تو در دو جهان کرده قیامت ارباب

لحـظۀ روضه چه باکم ز گنه معـتقـدم            نفسِ وحشی بشود عاشق و رامت ارباب

بِشِکـن بال و پـرم را که کـنون آمده‌ام            نـتـوانـم که پَـرم از سـر بـامت اربـاب

دیدن کرب و بلای تو نصیـبم چو نشد            کنم از دور ز دل عرض سلامت ارباب

تو بـیا جـان یـتـیم حـسـنت کن نظـری            تا شوم نوکر دربست و غلامت ارباب

جان قـاسـم تو بـیا و بـخـرم، تا بـشـوم            سـیـنه بشکـسـته فـدایی قـیـامت ارباب

مستم از بادۀ لعـلی ز عـسل شـیرین تر            قـاسمی مسلـکم و تـشـنۀ جامت ارباب

تیغ بر دست شدم بی‌سر و پای عشقت            تا که لـبـیک بگـویـم به پـیـامت ارباب

غربتت می‌کُشدم عاقبت ای شاه غریب             گر بگوشم برسد حُـزن کلامت ارباب

لحـظـۀ مرگ چه بـاکی که کنی امدادم            جان فدای تو و این مشی و مرامت ارباب

مثل گدا هرشب از این در فیض بردیم            در خـدمـت آل پـیـمـبـر فـیـض بـردیـم

نَقـل فـضیلت‌های مـولا مَـسـتـمان کرد            بیش از همه از ذکر حیدر فیض بردیم

از خُـطـبـۀ آغــاز مـنـبـر خـیـر دیـدیـم            از روضۀ پـایـان مـنـبـر فـیـض بـردیم

ما شب به شب در کسوتِ خدمتگزاری            مانـنـد اَسْـلَم، مثـل قَـنـبـر فـیـض بردیم

ما ظاهراً با روضه خواندن فیض دادیم            در اصل از این فیضِ اکبر، فیض بردیم

ما اشک خود را نوش جان کردیم یعنی            از طـعـم نـاب آب کـوثـر فـیض بردیم

شبهای جمعه در حـرم مهـمان شدیم و            از« وا حُسینا» های مـادر فـیـض بردیم

آه سه ساله، خـرمن دل را که سوزانـد            جای ضرر دیـدن، مُکـرّر فیض بردیم

دِینِ حُـسین و زینـبش بر گردن ماست            بسیار از این خواهر برادر فیض بردیم

خــون گـلـویـش آبــروی دیـن مــا شـد            از حـنجـر در زیر خـنجر فیض بردیم

اگر که عـمر زیـادم دهد خـدای حسین            هـزار سـال بسـوزم فـقـط برای حسین

حسیـنی‌ام! به دو عالم چکار دارم من!            گـذشـته‌ام ز دو عـالـم به اتکـای حسین

حسین روح‌ نماز است و پنج‌ نوبت را            سر نماز می‌افتم به دست و پای حسین

براش سیـنـه زدم سـیـنه‌ام حسیـنـیه شد            نوشته روی دلم مجـلس عـزای حسین!

همیشه مـادر دلخـسته‌ام به من‌ می‌گفت            مباد فاصله گیری ز روضه‌های حسین!

رفیق! کرببلا دعوتی ست! پولی نیست!            برات کرببلا چیست؟ یک دعای حسین

نـیـابـتـاً ز حـسـن کـربـلا بـرو امـسـال            ببر سـلام حسن را به کـربـلای حسین

قـرار سـوته دلان است کـربلای حسین            فضای کوچه دل پُر شد از هوای حسین
حسینُ مِـنّیِ طاهـا به روشـنی فـهـمـاند            رضای حضرت حق هست در رضای حسین

خـدا به غـیر خـدایی هـر آنچه که دارد            تـمام را هـبـه کرده فـقـط برای حـسین
زمــانـه بـا هـمـۀ پـیـچ و تـاب نـتـوانـد            بگـیرد از سر ما شور نـیـنوای حـسین
چه غم ز درد غـریبی بُوَد کسی را که            به اشک معرفـتـش گشته آشنای حسین
به روز حـشر نـدارند حـسرت آنهـا که            گـذاشـتـند جـوانی خود به پـای حـسـین
قـرار نـیـست کـسـی تـا ابـد درون دلـم            بیـاید و بـنـشـیـند دمی به جـای حـسـین
منی که نامه سیاهم چه می‌شود روزی            سپـید روی شوم پای روضه‌های حسین
خدا گواست که این قلب تنگ و نا آرام            هـمیـشـه می‌شـود آرام با نـوای حـسین

اینکه افتاده به سمتِ تو مسیرم کافیست            تا قیامت شده‌ای نِعـمَ الاَمیـرم، کافیست

جز حسین بن علی عشقِ دگر نیست مرا            در همین حد که به عشقِ تو فقیرم کافیست

شـاعـر و خــادم و مـداح نـدارد فـرقی            اینکه یک نوکرِ ناچیز و حقیرم کافیست!

من اگر با کـرم و لطـف و عـطایت آقا            حاجتِ دیدنِ «شش گوشه» بگیرم کافیست

دستِ دل را به ضریحت برسانم روزی            آنقَـدَر گـریه کـنم تا که بمـیرم کافـیست

تا می‌نـشـینم زیر پـرچـم کـنجِ هیئت            در سیـنه‌ام داغ تو می‌گیرد حـرارت

شکـر خـدا هـستم غـلام خـانـه‌زادت            از کودکی در روضه‌ها دارم اقامت

از تو، به من خـیـرِ فـراوانی رسیده            از من به تو تنها فقط عرضِ ارادت

در حـیـرتم از لطـف و از آقـاییِ تو            از بخـشـش دسـتانِ تو وقـت شهادت

پـیـراهـن و انگـشـترت را دادی آقـا            حاجـاتِ قـلب دشـمنت هم شد اجابت

بر پیکرت یک جای بوسیدن نمی‌دید            سرنیزه‌ها انداخت زینب را به زحمت

دیدم برای کُـشتنت ای عـشقِ مظلوم            شمـشـیـرها کـردنـد با نـیـزه رقـابت

در قـتـلگـاهِ تو «بُـنـیّ» گـفت مـادر            من را به هم می‌ریزد عمری این عبارت!

مـا بـی‌قـرار سِـرّ نـی و نـی‌نـوا شدیم            از لحـظـه‌ای که با غـم تو آشـنا شدیم
مِهرت کجا و کی به دل و جانمان نشست            کـین گـونه داغـدار غـم کـربـلا شدیم

مـا را نـیـافـریـد خـدا، جـز بـرای تو            ما از ازل به عـشق شـما مبـتلا شدیم
تقسیم شد وظایف و صد شکر بعد از آن            آقـای مـا شـدی و گـدای شـمـا شـدیـم
حتما دعای فاطمه در روضه‌ها گرفت            بخـشـودۀ عـنـایـت خـیـرالـنـسا شـدیم
بـا افـتـخـارِ نـوکـریت قـد کـشـیـده‌ایم            شکر خدا که سینه زن روضه‌ها شدیم
ما را حلال کن که نمکدان شکسته‌ایم            ما را حـلال کن که اسیـر خـطا شدیم

ای سـر به زیرِ محـضرِ تو سربلندها!            دار و نــدارِ زنــدگـی مــسـتـمـنــدهـا!

ای آسمانِ خاکِ قـدومت سـتاره‌خـیـز!            هـسـتـنـد، زیـر پــای تـو بـالابـلـنـدهـا

باید کـنار لشکـر مویت سپـر شکـست            ای خـاکـسـارِ تـو سـر قَــدّاره‌بـنــدهـا!

بارانِ خیر، می‌چکد از چترِ روضه‌ات            هـستـیم، در امانِ تو دور از گـزنـدها

بـا نـام تـو دکـانِ عـسل بـاز کـرده‌ایـم            بخـشـیده‌ایم، قـدری از آن را به قندها

با ریـشه‌های پرچـمِ تو عشق می‌کـنیم            پس بیخـیالِ عـشق، به گـیـسوکـمـندها

گـنـبد طلا و پرچمِ سرخ و ضریح تو            دل بُـرده‌اند، از همه مـشـکـل‌پـسـندها

غبار راهم و در کوی تو وطن دارم            هزارشُکر از این منسبی که‌ من دارم

کـبوتـران حـریم تو شاهـدنـد ای شاه            چه‌قدر دور حرم شوق پَر زدن دارم

اگرچه بوده هـمیشه سکوت ترجـیحم            مخاطبـم که تو باشی؛ سر سخن دارم

از آن زمان که خودم را شناختم ارباب            به‌ پای تـشنگی‌ات مِیلِ سوخـتن دارم

به یاد روضۀ انگـشتر توأم که هنوز            به دست خویشتن انگـشـتر یمن دارم

پس از حکایت پیراهنت که غارت شد            به حُکم شرع فقط پیرهن به تن دارم

بگو که بعد وفـاتـم مرا کـفـن نکـنـند            که من غـلامـم و آقـای بی‌کـفـن دارم

مـیان این هـمه مخـلـوق برگـزیده شدم            بـرای گـریـه بـه داغ تـو آفـریـده شـدم

اگرچه وصل نصیبم نشد، همین کافیست            یـکـی دو بـار حـوالـی یــار دیـده شـدم

همین که اهل توأم، کار من نه، کار تو بود            رمیده از همه جا سمت تو کـشیده شدم

اگرچه هیچ ندارم، سلاح گریه که هست            به لطـف خـشـکی لبـهـات آبـدیـده شدم

نــبــود آتـش داغ تـو خــام مـی‌مـانــدم            به مجـلس تو رسـیـدم اگر رسـیده شدم

به ذکر نام شریفت گذشت عمرم و من            خوشم که پیش نگاه خودت خمیده شدم

از دیـده‌ام گـرفـت نـگـاه تـو خـواب را            انداخت دوری‌ات به دلـم اضطراب را

خـون مـرا بـه عـالـم و آدم حـلال کرد            عشقت حرام کرد اگر خورد و خواب را

جـز سر به آسـتان تو دادن، بزرگی‌ات            از ما گـرفـت فـرصت هر انتـخـاب را

ما را محـبّت تو به اینجا کـشانـده است            کــاری نـداشــتـیـم گــنــاه و ثــواب را

از راه دور در طـلـب لــطـف آمــدیــم            در مـی‌زنـیـم خــانـۀ عــالـیـجـنــاب را

آورده هر که قطره اشکی به محضرت            برده‌ست با خـود ادعـیه مـسـتـجـاب را

حـتـی به پـادشـاهـی عـالـم نـمـی‌دهـیـم            یک تـار مـوی طایـفـۀ بـوتـراب را…

وقتی که حُبّ آل علی نیست، هر نفس            بت خـانه‌ای بـساز و بسـوزان کتاب را

ای مـهـربـان مـحـض! بـیا با تـبـسّـمی            بــردار از تــمــام جـهـــنـّـم عــذاب را

بودند دیـو و دد همه سیـراب و بشکـند            دستی که ریخت روبروی تشنه آب را

بس کن ربـاب، گـریه عـباس را بـبـین            بـس کـن رقـیـه قـصـۀ بـزم شـراب را

در کـوفه رسم بود که در پیـش باغبان            از گـل درآورنـد به چـکـمـه گـلاب را

با وجود این همه رسوایی و خودخواهی‌ام            هم کنارم ماندی و هم می‌کنی همراهی‌ام

با خـودم گـفـتم من آلـوده را رد می‌کنی            ذوالکرم بودی و دیدم واقعاً می‌خواهی‌ام

رحمت موصوله‌ات حتی به من هم می‌رسد            با وجـود این همه کم کاری و کوتاهی‌ام

هر چه می‌گردم فقط حُبّ تو پیدا می‌شود            بین اشـعار و نـماز و روزه و مـداحی‌ام

گر به قول اهل غفلت روضه‌ها گمراهی است            تا خود محشر به دنبال همین گمراهی‌ام

مادرت با خـط زیبای خـودش روز ازل            سر در این سینه‌ام حک کرده "ثاراللهی‌ام"

بـا تـوکّـل بـر خـدا و بـا دعـای مـادرت            اربعـین، سوی حـرم پـای پـیاده راهی‌ام

در روایت آمده مـاهی برایت گریه کرد            پس بدون اشک هایم پست تر از مـاهی‌ام

من چه می‌فهمم چه آمد بر سرت در علقمه؟!            در بسـاط روضه‌ات در اوج نا آگاهی‌ام

سر سـال است بیا كـیـسۀ ما را پُر كن          كاسۀ چشم من از روضۀ زهرا پُر کن

جـای خـالی مـرا در حـرمت ای مـولا          به دو دسـتـان یـدالـلـهـی سـقـا پُـر كـن

سر سال است وَ من لنگ یك امضا هستم          پای این برگۀ ما را به یك امضا پُر كن

روزی اشـك مرا مثل مُـحـرّم بـنـویس          در دو چشمم ز كرم آب دو دریا پُر كن

دل من وقف عزای تو و اولاد شماست          در دلم از غم خود قـدر دو دنیا پُر كن

شکرِلله که حق را به من آموخت حسین           شعلۀ حُبِ علی، در دلم اَفروخت حسین

هرکسی عبد حسین است، همان عبد خداست           با خدا حرف زدن را به من آموخت حسین

آری از روز ازل بود، که با دستِ خودش           مِحنتِ فاطمه را در دلم اَندوخت حسین

با صدای سخنِ عـشـق، به دنیا فـرمود:           ذرّه‌ای دینِ خدا را به تو نفروخت حسین

با سـتـمکار، سخن از درِ تـذلـیل نگـفت           ذلّت و خواری و لبخند! نیاموخت حسین

تَـهِ گـودال اگـر زمـزمـۀ یـا رب داشت           زیرِ شمشیر و سنان، دیده به ما دوخت حسین

کهنه پیراهنِ او هم به خدا غارت رفت           بر تنِ خویش به جز نیزه نَیاَندوخت حسین

آتشِ عـشـقِ خـدا و عـطـشِ کـشته شدن           آنقدَر داشت، که لب تا جگرش سوخت حسین

کـربـلایی نـشـود، هـر که فـدایی نـشود           بر سرِ نیزه چو خورشید، بَر اَفروخت حسین